Iärlküenink (nao J.W.v.G.)
We ritt dao so laat düör Nacht un Wind?
Et is de Vader wull met sien Kind.
He häöllt den Jungen fast in den Arm.
He päck em siëker un häöllt em warm.
„Mien Suohn, wat verhües dien Gesicht du so schüh?“
„Dao, Vader, dao, de Iärlküenink! Süh!
´ne Krone hät he, en Stiärt so lang.“
„Mien Suohn, `t is Niëwel. Si nich bang!“
„Du leiwe Kind, kuemm, gaoh met mi!
So schöne Spiële spiël ick met di;
viël bunte Blomen an ´t Öwer staoht;
miene Mooder hät viël güllne Kleeder praot.“
„Mien Vader, mien Vader, un häörs du nich,
segg, wat Iärlküenink mi toflispern mäögg?“
„Si rühg män, blief doch rühg nu, mien Kind.
In drüüge Blar, dao hünsket de Wind.“
„Wuß, fiene Jüngsken, du gaohn met mi?
Miene Döchter sallt auk gued pliägen di.
Miene Döchter danßet vüörnwegg in de Nacht
und weiget sick, hüppt un singt Leeder di sacht.“
„Mien Vader, mien Vader, nu kiek doch äs, dao!
Iärlküeninks Döchter an´n Plaß swattgrao!“
„Mien Suohn, mien Suohn, glaif mi! Wat du sühs,
dat sin jä de aollen Wie’en so gries.“
„ Ick leiwe di, dien schöne Lief läött mi nich kaolt,
un büs du nich willig, so bruuk ick Gewaolt.“
„Nu päck he mi, Vader. Blief jau nich staohn!
Iärlküenink hät mi toleed wat daon!“
Et grüggelt den Vader. Gau ritt he vüördann
un häöllt dat Kind fast, dat blaots anken no kann,
kümp up den Hoff met knappe Naut.
In siene Arme dat Kind was daut.
Webdesign & Copyright © 2008 Sophia Demming
Stand: 12. Oktober 2008
Kommentare zu dieser Website an: Hannes Demming